Spe­cy­fika kli­matu Koło­brze­skiego stwa­rza dogodne warunki do sto­so­wa­nia w celach lecz­ni­czych bodź­ców kli­matycznych oraz innych natu­ral­nych czyn­ni­ków wystę­pu­ją­cych nad morzem. Jest to tzw. kli­ma­to­te­ra­pia zwana też talassoterapią. W cza­sie pobytu nad morzem nastę­puje pogłębienie się odde­chu, wzra­sta pojem­ność życiowa płuc. Zwięk­sza się też, pod wpły­wem bodź­ców klimatycznych, prze­miana mate­rii i przy­rost białka w ustroju.

Rów­nie waż­nym i istot­nym czynni­kiem bodź­co­wym jest, szcze­gól­nie w cie­płych porach roku, sto­sun­kowo duże usło­necz­nie­nie i natę­że­nie pro­mie­nio­wa­nia sło­necz­nego. Z wła­ści­wo­ści klimatycznych Koło­brzegu wyni­kają wska­za­nia do leczenia scho­rzeń dróg odde­cho­wych, szcze­gól­nie prze­wle­kłych, nawra­ca­ją­cych nie­ży­tów oskrzeli, cho­rób aler­gicz­nych, w tym dycha­wicy oskrze­lo­wej, nie­któ­rych scho­rzeń zawo­do­wych dróg oddechowych oraz nie­któ­rych scho­rzeń skóry.

Głów­nymi czyn­ni­kami talas­so­te­ra­pii są kąpiele sło­neczne, mor­skie, spa­cery w tym oddzia­ły­wa­nie aero­zolu mor­skiego.

Sto­so­wa­nie natu­ral­nego pro­mie­nio­wa­nia sło­necz­nego w spo­sób ści­śle daw­ko­wany staje się korzystnym zabie­giem lecz­ni­czym. Korzystne oddzia­ły­wa­nie kąpieli sło­necz­nej nastę­puje wyłącz­nie w gra­ni­cach dawki rumie­nio­wej. Wraż­li­wość rumie­niowa jest bar­dzo indy­wi­du­alna. Latem w godzi­nach połu­dnio­wych śred­nia dawka pro­mie­niowa wynosi zale­d­wie 20— 30 minut. Prak­tycz­nie zaleca się sto­so­wa­nie kąpieli sło­necz­nych w okre­sie let­nim począt­kowo we wcze­snych godzi­nach przedpołudnio­wych i póź­niej­szych popołudniowych.

Podczas kąpieli morskich w organizmie człowieka wystę­puje szybkie roz­sze­rze­nie naczyń wło­so­wa­tych skóry z żywym jej zaczer­wie­nie­niem oraz spa­dek ciśnie­nia tęt­ni­czego krwi. Falo­wa­nie wody mor­skiej działa na skórę dob­nie do masażu lecz­ni­czego. Zaleca się, aby czas jed­no­ra­zo­wej kąpieli wynosił 5—15 minut, po czym wska­zany jest 10—15 minu­towy spa­cer po plaży.

Kołobrzeg znany jest z zimowych kąpieli morskich czyli tzw. „morsowania”. W Kołobrzegu pierwszym znanym z nazwiska kuracjuszem był Hans Heinrich von Held, radca celny z Poznania, odbywający w 1802 r. karę aresztu w kołobrzeskiej twierdzy. Po powrocie do domu wydał książeczkę, w której opisywał swój pobyt w Kołobrzegu. Pisał w niej: "Tutaj kąpałem się trzysta razy w morzu. Nabrałem chęci do życia i chodzenia po świecie. Jestem przekonany, że zdrowie zawdzięczam falom Morza Bałtyckiego".

W roku 1882 koło­brze­ski bal­ne­olog dr Her­man Hir­sch­feld prze­ba­dał i wpro­wa­dził borowinę do celów lecz­ni­czych. Jest ona bogac­twem kwa­sów organicz­nych i soli mine­ral­nych. Boro­wina to nieodwodniony torf, który powstaje w wyniku roz­kładu roślin w śro­do­wi­sku wilgotnym, przy nie­wiel­kim dostęp­nie powie­trza. Złoża boro­winy w Koło­brzegu znaj­dują się przy dro­dze wyjaz­do­wej z mia­sta w kierunku na Koszalin. Nazwa "borowina" pochodzi od gór­skich tor­fo­wi­sk poro­śnię­tych igla­stym borem, skąd pierwotnie ją pozyskiwano.

Boro­winę zaleca się:  w zabie­gach pie­lę­gna­cyj­nych ciała, zabie­gach anty­cel­lu­li­to­wych, przy nieży­cie żołądka, ura­zach narzą­dów ruchu, cho­ro­bach reu­ma­tycz­nych, zwyrodnieniowych.

(źródło: Uzdro­wi­sko Koło­brzeg S.A.)

Cha­rak­te­ry­styczną cechą oto­cze­nia Koło­brzegu jest wystę­po­wa­nie natu­ral­nych, samo wypływowych źró­deł solan­ko­wych, znaj­du­jących się w ujścio­wym odcinku Par­sęty, po oby­dwu brze­gach rzeki. Źródła solanki były znane i wyko­rzy­sty­wane od prze­łomu VI i VII wieku n.e. To dzięki nim zaczęło się tu sku­piać wcze­sno­śre­dnio­wieczne osad­nic­two zwią­zane z warzel­nic­twem, czyli pozy­ski­wa­niem soli z solanki w pro­ce­sie jej warze­nia tj. odpa­ro­wa­nia wody. W posia­da­niu Uzdrowiska Koło­brzeg S.A. znajdują się następujące uję­cia solan­kowe: nr B-2 Bogu­sław, nr 7 Warcisław, nr 16 Perła, nr B-1 Bar­nim, Pod­czele 1– Ana­sta­zja oraz nr 6 Emilia.

Dzisiaj solanka, z racji swoich walorów zdrowotnych, stosowana jest często w lecznictwie.

Kąpiele solankowe wpły­wają na ukrwie­nie skóry, pod­no­sząc odpor­ność orga­ni­zmu i przy­spie­sza­jąc rekonwale­scen­cję. Uła­twiają oczysz­cze­nie orga­ni­zmu z tok­syn i pro­duk­tów prze­miany mate­rii oraz przy­spie­szają wchła­nia­nie potrzeb­nych orga­ni­zmowi jonów. Sto­suje się je w lecze­niu mię­dzy innymi cho­rób narządu ruchu, sta­nów po ura­zach kości i sta­wów, scho­rze­niach neu­ro­lo­gicz­nych, łuszczycy.

Poza kąpie­lami, solankę wyko­rzy­stuje się do inha­la­cji gdyż nawil­żają drogi odde­chowe, popra­wiają ich ukrwie­nie i oczysz­cza­nie, łago­dzą stany zapalne oraz uła­twiają oddychanie.

(źródło: Uzdro­wi­sko Koło­brzeg S.A., Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu)